Ξαναπατώ στο μουσκεμένο χώμα. Ένας έρωτας απίστευτος ηλεκτρίζει το κορμί μου... Τα σεντόνια της ομίχλης διαλύονται κι ένας χλομός ήλιος αρχίζει και ξεπροβάλει. Ολοκάθαρο το φως στεφανώνει το δρόμο μου. Μ\' όλα εκείνα τα πρόσωπα που γνώρισα, και που αγάπησα, κι ας μη το \'μαθαν ποτέ.
Αποχαιρετώ τη μοίρα που ως τώρα με βάραινε. Ένα γλυκό κελάιδισμα κότσυφα που ακούγεται εκείνη τη στιγμή, επιβάλλει την τελική σύγκλιση. Ξέρω πως τίποτα δεν πέρασε, πως όλα είναι μπροστά μου.
Ναι, έτσι είναι, αν ο κεντρικός ασύλληπτος μηχανισμός που αναδύθηκε από το χάος το κρίνει σκόπιμο, μας χρησιμοποιεί ξανά και ξανά σαν υλικά... Ο φοβερός αυτός μηχανισμός που κατατάσσει, ταξινομεί, αποκωδικοποιεί, ενημερώνει την τερματική οθόνη του αλάθητου υπολογιστή... Το μάτι του Θεού, του Θεού που πρέπει να δημιουργήθηκε στην πορεία αν δεν υπήρχε από την αρχή...